|
TLG 2169 001 :: HERILLUS :: Fragmenta HERILLUS Phil., Stoicus Fragmenta Citation: Fragment — (line) | ||
409 | Diogenes Laërt. VII 165. Ἥριλλος δὲ ὁ Καρχηδόνιος (se‐ cuntur placita). ἔστι δὲ τὰ βιβλία αὐτοῦ ὀλιγόστιχα μέν, δυνάμεως δὲ μεστὰ καὶ περιέχοντα ἀντιῤῥήσεις πρὸς Ζήνωνα. λέγεται δὲ ὅτι παιδὸς ὄντος αὐτοῦ ἠράσθησαν ἱκανοί, οὓς ἀπο‐ | |
| 5 | τρέψαι βουλόμενος ὁ Ζήνων ἠνάγκασε ξυρᾶσθαι Ἥριλλον, οἱ δὲ ἀπε‐ τράποντο. τὰ δὲ βιβλία ἐστὶ τάδε· περὶ ἀσκήσεως· περὶ παθῶν· | |
|---|---|---|
| 10 | περὶ ὑπολήψεως· νομοθέτης· μαιευτικός· ἀντιφέρων· διδάσκαλος· | |
| 15 | διασκευάζων· εὐθύνων· Ἑρμῆς· Μήδεια· διάλογοι· | |
| 20 | θέσεων ἠθικῶν. | |
410 | Ind. Stoic. Herc. col. XXXVI. (Ἥριλλο(ς) δ’, ὥ(ς) φη(σιν Ἀ)|πολλ(ών)ιος, (ἐπιση)|μότα(τ)ο(ς... | |
411 | Diogenes Laërt. VII 165. Ἥριλλος δὲ ὁ Καρχηδόνιος τέλος εἶπε τὴν ἐπιστήμην, ὅπερ ἐστὶ ζῆν ἀεὶ πάντα ἀναφέροντα πρὸς τὸ μετ’ ἐπιστήμης ζῆν καὶ μὴ τῇ ἀγνοίᾳ διαβεβλημένον. εἶναι δὲ τὴν ἐπιστήμην ἕξιν ἐν φαντασιῶν προσδέξει ἀνυπόπτωτον ὑπὸ λόγου. | |
| 5 | ποτὲ δὲ ἔλεγε μηδὲν εἶναι τέλος, ἀλλὰ κατὰ τὰς περιστάσεις καὶ τὰ πράγματα ἀλλάττεσθαι αὐτό, ὡς καὶ τὸν αὐτὸν χαλκὸν ἢ Ἀλεξάνδρου γινόμενον ἀνδριάντα ἢ Σωκράτους. διαφέρειν δὲ τέλος καὶ ὑποτελίδα· τῆς μὲν γὰρ καὶ τοὺς μὴ σοφοὺς στοχάζεσθαι, τοῦ δὲ μόνον τὸν σοφόν. τὰ δὲ μεταξὺ ἀρετῆς καὶ κακίας ἀδιάφορα εἶναι. | |
412 | Cicero de finibus IV 40. Introduci enim virtus nullo modo potest, nisi omnia, quae leget quaeque reiciet, unam referentur ad sum‐ mam. Nam si omnino 〈ea〉 nos neglegemus, in Aristonea vitia inci‐ | |
| demus et peccata obliviscemurque, quae virtuti ipsi principia dederimus; | 91 | |
| 5 | sin ea non neglegemus neque tamen ad finem summi boni referemus, non multum ab Erilli levitate abbrrabimus. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; nunc ita separantur, ut diiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. | |
413 | Cicero Acad. Pr. II 129. Omitto illa, quae relicta iam viden‐ tur, Erillum, qui in cognitione et scientia summum bonum ponit; qui cum Zenonis auditor esset, vides quantum ab eo dissenserit et quam non multum a Platone. | |
414 | Cicero de fin. II 43. Erillus autem ad scientiam omnia revocans unum quoddam bonum vidit, sed nec optimum, nec quo vita gubernari possit. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; post enim Chrysippum non sane est disputatum. | |
| 5 | Cicero de oratore III 62. fuerunt etiam alia genera philosophorum, qui se omnes fere Socraticos esse dicebant, Eretricorum, Erilliorum, Megaricorum, Pyrrhoneorum. sed ea horum vi et disputationibus sunt iam diu fracta et exstincta. | |
415 | Cicero de finibus III 9, 31. Sed sunt tamen perabsurdi et ii qui cum scientia vivere ultimum bonorum, et qui nullam rerum diffe‐ rentiam esse dixerunt atque ita sapientem beatum fore, nihil aliud alii ullo momento anteponentem (Herillus et Aristo). | |
416 | Cicero de finibus IV 36. aut ipsius animi, ut fecit Erillus, cognitionem amplexarentur, actionem relinquerent. | |
417 | Cicero de finibus V 23. et Erillus, si ita sensit, nihil esse bonum praeter scientiam, omnem consilii capiendi causam inventionem‐ que officii sustulit. ibid. V 73. hoc uno captus Erillus scientiam summum bonum | |
| 5 | esse defendit nec rem ullam aliam per se expetendam. | |
418 | Cicero de officiis I 6. quoniam Aristonis, Pyrrhomis, Erilli iam pridem explosa sententia est; qui tamen haberent ius suum dispu‐ tandi de officio, si rerum aliquem dilectum reliquissent, ut ad officii inventionem aditus esset. | |
419 | Clemens Alex. Stromat. II p. 179 Sylb., Vol. I p. 497 Pott. ἢ τὰ Ἡρίλλου εἰς μέσον παράγοιμι; τὸ κατ’ ἐπιστήμην ζῆν τέλος εἶναι τίθησιν Ἥριλλος. | |
420 | Jamblichus de anima apud Stobaeum ecl. II 382, 18 W. (τῶν δαιμόνων) ἄλλοι μὲν οἱ βελτίονες, κρινόμενοι κατὰ Πλάτωνα καθάρσει καὶ ἀναγωγῇ καὶ τελειώσει τῆς ψυχῆς, ἄλλοι δὲ οἱ χείρονες, τοῖς ἐναν‐ | |
| τίοις τούτων διαστελλόμενοι· κατὰ δὲ τοὺς Στωϊκοὺς τῇ κοινωνίᾳ | 92 | |
| 5 | καὶ τῷ καλῷ τῷ τῆς φύσεως ἐξηρτημένῳ· ——κατὰ δὲ Ἥριλλον ἐπιστήμῃ. | |
421 | Lactantius instit. div. III 7. Herilli summum bonum est scientia, Zenonis cum natura congruenter vivere, quorundam Stoico‐ | |
| rum virtutem sequi. | 93 | |